Een komen en gaan...

Al weer een tijdje geleden dat ik nog eens een verslagje heb geschreven. Er is in tussentijd weer veel gebeurt! Vorige week vrijdag zijn mijn moeder, Luc en Steven weer naar huis vertrokken. Ze zijn hier 3 weken op vakantie geweest om mij op te zoeken. 3 drukke weken want we hebben veel gedaan en daarmee ook een groot deel van het land gezien. Eerst zijn we naar de watervallen geweest (wli falls). Het was een lange reis met vele indrukken voor hun. Het hotel was de moeite! Mooie grote kamers en een uitzicht op de waterval. De tocht naar de waterval was niet te onderschatten. We hadden gekozen voor de lange wandeling naar de upper falls. Van de gids kregen we een stok om de hiking wat gemakkelijker te maken. Het was een hele uitdaging! We hebben 3 uur geklommen om dan te kunnen genieten van een prachtig zicht. We konden ook zwemmen dus dat was een welgekomen verfrissing. Dan de terugweg nog. Ik kan veel gemakkelijker klimmen dan dalen dus ik was heel blij dat ik zonder vallen terug beneden stond. Moe maar voldaan terug naar het hotel. De volgende dag hebben we een wandeling gedaan naar een andere waterval. Deze wandeling was niet zo zwaar. Maar door de warmte was het toch uitputtend en waren we blij dat we er waren en konden zwemmen.
Na enkele dagen reisden we verder naar het volta meer. Daar hebben we het een beetje rustiger aan gedaan. Relaxen aan het meer en een boottochtje was het programma van de dag.
Na de Volta gingen we naar Banko. Eindelijk gingen ze zien waar ik heel de tijd had geleefd en gewerkt. Reizen deden we met het openbare vervoer van hier, de trotro’s. Kleine, grotendeels versleten, busjes die ze helemaal volproppen. Sommige chauffeurs geven ook goed veel gas en rijden zoals gekken. Soms hou ik echt mijn hart vast! Die rit naar Banko heb ik voor het eerst echt bang gehad. De trotro was een grote vrachtwagen aan het voorbijsteken en ineens knalde er iets. De chauffeur verloor de controle en kon geen snelheid meer maken. Het tegenliggende verkeer kwam er ook aan vermits we nog steeds op de verkeerde rijstrook zaten. Gelukkige was het niet zo heel druk en zagen de andere chauffeurs dat er bij ons iets mis was. We zijn uiteindelijk veilig aan de kant geraakt. Na een uur wachten kwam er een andere trotro (iets groter deze keer) waar we de reis verder mee konden zetten.
In Banko hebben ze mijn vrijwilligerswerk bezocht. Het children’s home, de primairy school en daycare en sinds kort ook de senior high school. Van daaruit zijn we ook de heilige berg gaan beklimmen en zijn we een dagje naar Kumasi geweest.
Na enkele rustige dagen was het weer tijd voor avontuur. Een lange rit, deze keer met een rechtstreekse taxi, bracht ons tot Mole nationaal park. Mijn broer was de trotro’s grondig beu dus hij was heel blij dat het deze keer met een ‘gewone’ taxi was. Na enkele obstakels zoals een lekkende benzinetank, platte band en een bus in de gracht waren we op onze bestemming. Mole park ligt meer in het noorden. Het is daar nog warmer als in Banko! Heel droge, warme lucht en ’s avonds koelt het amper af. De natuur is meer dor en er staan veel tradionele hutjes.
Vanaf het hotel konden we de olifanten zien. ’s Morgens gingen de olifanten zich wassen in het water. Heel leuk om te zien. We hebben ook een wandelsafari en jeepsafari gedaan. Zo konden we dichter bij de dieren komen en ook meer dieren zien.
Aan het hotel en zwembad kwamen soms de apen op bezoek. Je moest oppassen of ze er niet met je spullen vandoor gingen. Een grote aap had gezien dat mijn moeder fruitsap was gaan halen en had daar ook zin in. Hij kwam naar haar toe en wilde het fruitsap afpakken. Gillend rende mijn moeder rond. Mijn broer probeerde hem te verjagen met een handdoek en het personeel kwam er aan met een katapult. De aap hield het uiteindelijk voor bekeken en wij konden rustig ons fruitsap drinken. We hebben nadien goed kunnen lachen!
De tijd vliegt en de laatste week diende zich al aan. Deze hebben we aan de zee doorgebracht. Eerst zijn we een paar dagen naar Cape Coast gegaan en daarna naar Kokrobite. Het was een leuke tijd maar voor hun was het niet zo slecht dat ze terug naar België gingen. In tegenstelling tot mezelf zijn zij niet Afrika-minded. Jammer! Ik geniet hier echter nog verder.
Begin deze week is een vriendin mij komen opzoeken. Karolien was mijn reisbegeleidster in Peru. Het was zo leuk om haar hier te zien! Ze was zelf op reis in Ghana en is mij hier in Banko komen bezoeken. Momenteel is ze al weer terug in België. Ook Hans en Caroline, 2 Nederlandse vrijwilligers, zijn deze ochtend vertrokken.
Ik heb de laatste tijd dus veel afscheid genomen, wat niet zo leuk is. Hoewel het ergens ook weer went..
Het afscheid echter van Ghana en de mensen hier zal mijn hart verscheuren…